Adalet

Gurbet acısı yok değil var.Fakat günümüzde medya olanakları malum, hep takip ediyorum memleketi. İşte bu, memleketi idealize edip aşırı bir özlem duymamı engelliyor. Genele vuruyorum:, ne kadar namussuz, ne kadar riyakar, ne kadar yalancı, ne kadar kompleksli insanların olduğu bir ülkede büyümüşüm. İnanılmaz! Futbol,politika,iş hayatı herşey. Ama çok şanslıyım arkadaşlarım açısından. Onlara laf yok. Neredeyse hepsi bu sıfatlara sahip olmaktan çok uzak.
Buradaki insanlar(gene genel olarak) karar verirken,mevkilerinin gücünü kullanırken,görüş belirtirken içlerindeki çok sağlam olan adalet duygusuna sormadan parmaklarını kaldırmıyorlar. O kadar şaşırıyorum ve o kadar üzülüyorum ki. Bazen gözlerim doluyor ve bu "adalet"i her gördüğümde sarılmak bağrıma basmak istiyorum onu. Çok trajik. Bizim türk filmlerinde idealize edilip, çizilen dürüstlük,adalet ve erdem resimleri, burda var, valla var. Ama abartılı değil, gerçeküstü değil, zaten o yüzden var. Arkadaşın sana "sen benim kardeşimsin,neye ihtiyacın olursa söle" demiyor. Sen benim arkadaşımsın belli bir sınırı var diyor. Ama o sınırın gerçeküstü olmadığını biliyorsun.Hayal kırıklığına uğramıyorsun.Destan yazıyoruz hergün ama içimiz kokuşmuş halbuki."Hayır" veya "Evet" in anlamını burda anladım. Çok net. Oyunlar yok, gizli saklı yok. Aynı şekilde, istediğini söylüyorsun karşıdakine ne hissediyosan (no heart feelings). Hoş ben zaten söylüyordum ama sonunda kınanıyordum. Kibarlık riyadan ayrılmıştır burda. Hatta yeni sloganım bu "Kibarlık riyadan ayrılsın!"